αν και τελείως άνυδρα 

τα χρόνια κύλησαν ποταμηδόν 

προσπάθησα να κάνω φίλους στο γυμνάσιο 

όμως δε φόραγα ολ σταρ 

κι έτσι δε με καλούσανε σε πάρτυ 

προσπάθησα να ξανακοιμηθώ 

με τρία αναμμένα πορτατίφ τριγύρω 

όμως τα μάτια μου δεν ξανασφράγισαν 

προσπάθησα και να σπουδάσω

έχω πια ξεχάσει τι 

και να ερωτευτώ το 'χα σκοπό 

όμως μ' αγγίζανε και τίποτα δε θύμιζε το άγγιγμά σου 

το άγγιγμά σου πώς να το διηγηθώ 

σα να με άγγιζε σωτήρια 

μια παλάμη πλατανόφυλλο υγρό 

όταν με έσερναν δουλέμποροι 

μέσα στην έρημο 

σα να με έσωζε μια γυάλινη φτερούγα 

τότε που με πετροβολούσαν οι πιστοί  

στη Μέση Ανατολή 

σα να με τύλιγε η σελίδα

που 'χει πάνω της γραφτεί 

κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα 

όχι καρδιά μου τόση ευτυχία 

       Αμπερλουδαχαμίν, Υποκείμενο, 2016