κι από την τόση νοσταλγία 

χωρίς να το πολυκαταλάβω 

σύντομα έμοιαζα με ένα νυχτοφύλακα 

κατάκοπο 

στον τόπο της ισόβιας λιακάδας 

μα δεν παρανιόμουν 

κι ας πρόδωσα τα πόδια μου για να σε περιμένω 

μπήκα στην απομόνωση αγαπημένο υποκείμενο 

μονολογούσα λογοκρινόμουν μονολογούσα 

μέχρι που γέννησα εαυτούς 

να 'χω κι εγώ συμπότες 

τον Πάυλο

την Αφροδίτη

τη Βερενίκη

το Λουκά

το Σταμάτη 

τον κυρ Αλέξανδρο 

τον Ιάσονα 

τη Θαλλώ 

το Σαβάζιο 

σας λέω τους σπουδαιότερους τώρα 

και βάζω τον έναν εαυτό κάτω από τον άλλον

όχι από κάποια διάθεση νεωτερισμού

αλλά για να μοιάζουν πειστικά 

με μια ντάνα από πλαστικά ποτήρια 

      Αμπερλουδαχαμίν, Υποκείμενο, 2016