Προσπαθούσε να φωνάξει με όλη της τη δύναμη, αφού της είχαν
πει πως έτσι θα ερχόταν η Θάλασσα. Μέσα στο όστρακο παραμό-
νευε το Καλοκαίρι, χλωμό και θυμωμένο, να της ψιθυρίσει δυο
λόγια και να φύγει, με όλες του τις ημέρες στραμμένες πέρα απ’
τον Ήλιο. Κι εκείνη περίμενε στο κλιμακοστάσιο, στριμωγμένη
μέσα σε μηχανήματα, να περνούν από πάνω της εμπορεύματα,
οι τροχοί να γυρίζουν, να αδειάζουν λογαριασμοί το μυαλό της.
Και νά που η θάλασσα έσπασε τη τζαμαρία, οι φωνές έπαψαν
και κάθε κοχύλι που επέζησε μιλούσε πια μόνο στον εαυτό του.

    Ανάγλυφη, Ρώμη, 2021