Πώς φτάνει σήμερα στ’ αυτιά μου ο απόηχος της άρνησης του Νικηταρά

στην προσφορά κάποιου πρεσβευτή των μεγάλων δυνάμεων.

«Φυσικά κι είναι αλήθεια – διόλου θρύλος

ότι άκουσα να πέφτει το πουγκί

μα δε θέλησα κι άλλο να σκύψω στο λιθόστρωτο –

ο λόγος; Έτσι όπως άκουσα τον ήχο του νομίσματος,

ήχος στάσιμος και νεκρικός, διαπέρασε το σώμα μου

μια ανατριχίλα, φόρτισε τη μνήμη κι άστραψαν βιώματα·

δεν ξέρω πώς, αλλά ζωντάνεψαν

ίσως για πρώτη μου φορά ατόφιες

οι σκόρπιες εντυπώσεις μιας αλλόκοτης ζωής,

ήταν π’ αναγνώρισα στον τόνο εκείνου του ήχου

τον ίδιο τόνο που ’χαν οι φωνές εχθρών και φίλων

κι είδα στα μάτια του καθενός

το μίσος να λάμπει για τον άλλον –

Ω! Τι άγρια που ’ναι τα πάθη

για τα πρωτεία και την περιουσία.»

      Λιώναν με τις μπότες το χορτάρι, Ενύπνιο, 2021