Έρχεται κατά πάνω μου…
Με κυνηγά, αφράτο κι άσπρο
Σε νέο πλανήτη φέρνει.
Διεγείρομαι.
Σπεύδω ακράτητος.
Δείτε, στα αμπάρια βράζουν τα καζάνια
τον ατμό, που όλο διαστέλλεται
και χώρο διεκδικεί.
Ρίχνω σκοινί για να το πιάσω
μα πέφτει κάτω εκπνέοντας.
Δένω το γάντζο στην άκρη
και ξαναρίχνω.
Γραπώνει το κενό και σκύβω να γλιτώσω.
Πεισμώνω.
Ρίχνω σοφά το δίχτυ
ξυπνώντας τον απόμαχο μέσα μου,
τον επιδέξιο μονομάχο.
Και τότε,
κόβεται σε κομμάτια χοντρά
Χοντρά σα πατάτες που πιάνουν βάρος και πέφτουν
άτακτα κάτω στη γη.
Κρίμα.
Μόλις κατέστρεψα τη βροχή που χρειαζόμουν.

     Πεζολιβάδα, Θράκα, 2017