Πίκρα και μέλι.
Στα γόνατά μου σφήνωσε η νιότη
σα δε με θέλει πια στα πόδια της.
Στων ονείρων μου τους κήπους
κόβω κλεφτά τα φρούτα, δαγκώνω μια και τα πετώ.
Μεγάλα δε τα λες, σα να ’ναι αμάρτημα
γλυκά δε τα λες σα να ‘ταν δώρα,
μα είναι άγουρα, μικρά είναι.
Σαν πρώιμοι καρποί της ευτυχίας,
οι χυμοί της νιότης μας που κολλάνε,
καθώς ξεραίνονται γύρω απ’ τα χείλη μας
ώσπου να τελειώσει το παιχνίδι.
Τρέχω στη βρύση να πλυθώ να μη με δει.
Θα με εξαφανίσει η αντάρα των γαστρικών
μου διαμερισμάτων δια της δυσπεψίας.
Μέσα στη νύκτα για μιας ξυπνώ κι ορθώνομαι.
Σκαρφαλώνω στα στασίδια της υπομονής
και περιμένω την έρπουσα ανάρρωση
βέβαιος πως η ώρα πήγε τρεις.

    Πεζολιβάδα, Θράκα, 2017