(Προχθές βράδυ)                   
                                                                          Η απόσβεση της ζωής

Ο Μάκης της Βίκυς την Τρίτη είχε γενέθλια
και μαζευτήκαμε οι παλιοί των φοιτητικών.
Ό,τι μας άφησε η ωρίμανση, ο μύθος
των διατροφικών συμπληρωμάτων.
Νιάτα, ακαθαρσίες.
(Κάποιοι ξέμειναν στις αποβάθρες. Άλλους τους πήρε το τρένο.
Η Γιώτα χάλασε.)
Δόθηκαν δώρα απ’ το πορτμπαγκάζ
και περιτυλίγματα με ευχές και σακούλες
κεριά που δε σβήνουν.
Το σπίτι γέμισε γραβάτες με πτώματα που τρώγαν τούρτα.
Ο Μάκης γελούσε όλο το βράδυ, έκανε προπόσεις
έκανε πλακίτσες, τσιμπούσε στο μάγουλο.
Τον τραβούσε η γωνιά με τις καλλίγραμμες
που αναμόχλευαν τα γόνατα στον καναπέ.
Πλησίαζε για να κορτάρει τα κραγιόν
ψιθύριζε βρομιές κι έσκυβε να τις πνίξει με το γέλιο
στο μανίκι του.
Κάποια στιγμή μού λέει
δες με και φέτος
είμαι η ψυχή της παρέας
θέλω να φέρεις ένα κανόνι και να πετάξω
σαν άνθρωπος-οβίδα.

         Το ξυράφι του Όκαμ, Μικρή Άρκτος, 2014