Τα ρούχα κρέμονται άδεια στο απέναντι μπαλκόνι.
Κάθε απόγευμα κάποιος αυτοκτονεί
ενώ μια νεραντζιά ανθίζει.
Δεν βλέπονται πια τα μάτια μου,
μόνο ακούνε τα βιολιά των άδειων δρόμων
και νοσταλγούν την εικόνα της φωτογραφίας
κάπου στ’ Αναφιώτικα·
λευκό φόρεμα μακρύ ως τον αστράγαλο,
βαλίτσες στα χέρια και ξυπόλυτη.

Τώρα στο μπαρ της γωνίας
έχει μείνει ένα ποτήρι και το τασάκι.
Έκανε το τσιγάρο του νωχελικά και μίλαγε για τέχνη.
Τίποτα δεν συμβαίνει πια,
δεν θέλω ιδανικά λοιπά ευφυολογήματα,
μόνο ένα κομμάτι θάλασσας
κι όποιος πεθαίνει να πεθαίνει.
Είναι σκληρός ο Απρίλης,

κάποιος το ’λεγε παλιά στα βιβλία,
τώρα τι θα ’λεγε; Σιωπή.
Όποιος πεθαίνει πεθαίνει.

Στη φωτογραφία χαμογελώ, κρατώ ένα γιασεμί
κι ένα μαλλί της γριάς.

      Διάβαση, Ενύπνιο, 2021