Λίγο πριν το τέλος
ο αέρας αραίωσε
η ανάσα ρηχή
ρουφάει τις φράσεις
ο φόβος στα μάτια σου
(δεν θα γίνω καλά, ε;)
έγινε τρυφεράδα
δυο ακριβές λεξούλες
ψίθυροι δαχτύλων στα μαλλιά μου
χώρεσα στου καρυδιού το τσόφλι
τη λιπόσαρκη αγκαλιά σου
μητέρα
η συγγνώμη έγινε ενσυναίσθηση
"θα μου πεις ένα παραμύθι;"
όπως λένε στα παιδιά καληνύχτα
πριν κοιμηθούν

     Εν δυνάμει πραγματικότητα, Μανδραγόρας, 2016