Σηκώνει το φαρδύ μανίκι της
δαγκώνει ελαφρά το κιμονό της
ύστερα πιάνει τη βεντάλια της
και την ανοίγει ακριβώς κάτω απ' τα μάτια.

Τη βοηθάει να περάσει το χτένι στον κότσο της
αυτή χαμογελάει στον καθρέφτη
της βάζουν τα πινέλα στα μικρά της δάχτυλα
αυτή σκουραίνει τα βλέφαρα.

Τώρα θα κάνει τρία βήματα δεξιά
σιγά σιγά θα λυγίσει το πόδι
η βάρκα ξαφνικά θα φύγει προς τα μπρος
η ώρα του θρήνου θα έρθει αργότερα.

Οι χειριστές πρέπει να συντονίζουν την αναπνοή τους·
η κούκλα είναι και το πρόσωπο του δράματος
και ένα λυγερό κομμάτι ξύλο.

      Ρόδινος φόβος, Στιγμή, Αθήνα, 1992