την ώρα της σκόλης

όταν το τρυφερό αεράκι 

ο Ζέφυρος

φυσά και τους χαϊδεύει

τα μάγουλα 

αυτοί καθισμένοι στον πηχτό ίσκιο 

ενός βράχου 

πίνοντας γάλα 

ή κρασί

νανουρισμένοι από το θρόισμα 

των φυλλωσσιών 

και το λιγύ του τζίτζικα τραγούδι 

σκαλίζουν ξύλα 

ή τα φυσάνε.

μα η καλύτερη 

δεν είναι ξύλινη.

είναι απ' τα κόκαλα 

του αετού. για να φυσάς τη μουσική

ήθελε πρώτα

να μάθεις να πετάς. 

      Χίμαιρα, Καστανιώτης, 2019