Σκοτάδι ξανά

Χίμαιρα
2019

για χρόνια δεν μας πείραζαν οι πεθαμένοι

χώνονταν ένας ένας στη γη

και αποκεί

σαν ήταν φρέσκοι μάς χαιρετούσαν συχνά

μέσα στον ύπνο μάς επισκέπτονταν αιφνίδια 

με άδεια χέρια 

πτωχοί ζητιάνοι μνήμης.

η φωνή τους 

το βλέμμα και η εμφάνισή τους

στην πόρτα μας 

άλλοτε τρόμαζε

και άλλοτε παρηγορούσε.

κατόπιν τους κατάπινε το κενό.

απομακρύνονταν.

έφευγαν όλο και πιο μακριά 

συγχωνεύονταν στην ανυπαρξία 

του υπόλοιπου 

περιβάλλοντος σύμπαντος 

που ούτε γνωρίζουμε 

ούτε μπορούμε να συλλάβουμε 

πως υπάρχει.

σκιές ονείρου μακρινές

και τις ξεχνούσαμε.

αλλά δεν έπαυε

να χτυπάει το αίμα τους 

στο πιο βαθύ μέσα.

ίδιες παραξενιές - ίδια φερσίματα

και τα καμώματα τα ξεχασμένα 

ήταν ακόμα και δικά μας

ή μοναχά δικά τους; 

για χρόνια δεν μας πείραζαν οι πεθαμένοι 

μέχρι ν' αρχίσουν οι πόνοι 

κι οι αγάπες.

αυτά τους ξυπνούσαν 

κι άπλωναν πάλι τα χέρια

προς εμάς

και τη νύχτα 

στο τραγούδι από το πουθενά.

ήταν δικό τους το πουθενά.

μέσα στο τώρα και το εδώ

το δικό μας.

αίμα και χώμα και σάρκα και κόκαλα.

και καρδιά κοινή να χτυπά στον αιώνα των αιώνων. 

 

        Χίμαιρα, Καστανιώτης, 2019 

Περισσότερα από τον/την Γιαννίση Φοίβη

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά