Τουλάχιστον θα έχω παίξει τον αυλό

(αυτή την τέχνη της αναπνοής)

κ’ ύστερα θα ’μαι ολόκληρος μία πληγή:

το αίμα μου θα γίνει πίδακας,

οι μύες μου θα κρέμονται γυμνοί, κ’ οι φλέβες μου

θα πάλλονται στον ανοιχτό αέρα σαν χορδές.

Κάθε κομμάτι δέρματος που θ’ αφαιρείς επιμελώς από τη

σάρκα μου

θα σου χαρίζει ένα επιφώνημα: μια φυσική νότα.

Θα ’χεις στη διάθεσή σου τότε, ό,τι είναι απαραίτητο

για να συνθέσεις μία συμφωνία∙ κοντσέρτο

που θα χειροκροτήσει ο κόσμος των θνητών

και των ημίθεων: numina sylvarum, κένταυροι,

οι φαύνοι και οι νύμφες θα δακρύζουν– ένα δωρικό μυαλό

πίσω από ένα φρυγικό μαρτύριο.

Και το τομάρι που θα κρέμεται απ’ τα κλαδιά μιας λεύκας

θα λέει: είναι του θεού η τέχνη, όχι δική μου.

      Εγκώμια, Πατάκης, 2013