Θα δώσω τον σφυγμό μου στα πεσμένα φύλλα
και τον παλμό του αίματος στην άσφαλτο που τα λυγίζει.

Θα στείλω ένα γαλάζιο πουλί ψηλά στα κεραμίδια
για να γεννηθούν τα μαθηματικά ξανά από την αρχή.

Με πυρωμένη βελόνα θα σηκώσω τα βλέφαρα της αυγής
που αποφεύγει την αφοσιωμένη σε αυτή ανατολή.

Θα χαρίσω έναν στρόβιλο από το πουγκί μου
στο Πάρκο Ελευθερίας
για να θολώσει ο κόσμος στο βλέμμα όσων αγαπιούνται
να έχουν τη γεύση της αλμύρας
μιας δικής τους παλίρροιας.

Και το φθινόπωρο να συμφιλιωθεί ξανά με το τέλος του
στον σκοτεινό θάλαμο των φωτογράφων.

     Αντιδραστήρας, Ενύπνιο, 2020