Τίποτε σαν τα οικογενειακά τραπέζια
μ’ αυτήν τη θαλπωρή του ανταμώματος
να νιώθεις πως σ’ ακούν και να μιλάς·

Εκτός από επαγγελματικά· αυτά είναι απόρρητα,
    δεν βγαίνουν παραέξω.
Κι από οικογενειακά· νύφες, πεθερές,
    καμιά στραβή μη γίνει.
Αρρώστιες; Ε, όχι, μέρα γιορτινή·
    χώρια το δόκανο των κληρονομικών.
Κουτσομπολιά για τηλεστάρ; Κενά επιπέδου.
Για τα παιδιά; Δεν θα ’ναι φορτικό μια απ’ τα ίδια;
Ερωτικά μπρος στα παιδιά, εννοείται όχι.
Πολιτική; Ποιος χώρος περισσεύει για καβγάδες;
Όσο για ποδοσφαιρικά; Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Κι αχνίζουν τόσο ελκυστικές οι πιατέλες…
Ευτυχώς· όταν τρώνε δεν μιλάνε.

      Λεπρές ισορροπίες, Γαβριηλίδης, 2010