Παμπάλαιες τύψεις με περίλουσαν 

Και ψήγματα πολέμου με γυμνώσανε

Αυτό είναι που νιώθω!

Είναι το γοργό νερό που κατεβάζει το βουνό

Είναι τα σφιχτά λουριά που με τυλίξανε

Όταν ο θεός έκανε ότι κοιμόταν.

Ένα δάσος πυκνό από αιώνες

Και παιδιά που χάθηκαν στο φως

Μα εγώ μονάχος στο σκοτάδι

Την μονάκριβη ελπίδα μήπως βρω.

Δεν είναι η πέτρα στον γιαλό

Που κάνει «α» και «ου»

Μόνο είναι τ’ άψυχα σκυλιά που σιγοκαίμε.

Κι ένα νεκρό πουλί

Συλλαβίζει τη λέξη «ελευθερία»

Κι ένα φεγγάρι

Κρύβεται πίσω από μια σκιά υποκρισίας

Σα να τα είχαμε μαθημένα από παιδιά.

      Το τελευταίο χειρόγραφο, Θράκα, 2019