Στον Αντώνη Μπαλασόπουλο

Τις πρώτες μέρες του χωρισμού

ξερίζωνε τα μαλλιά της

ιππουρίδες

τρυπούσε τις φλέβες της

παπαρούνες

τα σπλάχνα της αίμα σκοτωμένο

τουλίπες Βουργουνδίας

τις νύχτες έκλαιγε

πρωινή δροσιά

ούρλιαζε σαν λύκος

εαρινές θύελλες και μελτέμια

έλεγαν οι μετεωρολόγοι

ζήλευε τις σκιές του Άδη

γυναίκες σκελετούς

πνιγμένες

με τα μαλλιά μπλεγμένα στα κοράλλια

η μάνα της τής έδινε στα νεύρα

παράτα με, της ούρλιαζε

για όλα εσύ φταις

μισούσε τα δημητριακά

το πρωί έριχνε ένα παντζάρι στο μπλέντερ

κόκκινα σταφύλια, βατόμουρα

έσταζε αίμα η απελπισία

στα χείλη.

Της έλειπε έως θανάτου

χτύπησε τατού στον σβέρκο Κάτω Κόσμος

πλάνταζε για τα υγρά του φιλιά

τις υγρές αγκαλιές στα μουχλιασμένα δώματα

χάραζε -φαντάρος πριν τ’ απολυτήριο-

στην κοιλιά τις μέρες που απέμεναν μέχρι τον γυρισμό

σφαχτάρι έσταζε στο τσιγκέλι του χασάπη

για τον Πλούτωνα

τρεις και σήμερα.

      Φυτρώνει άγρια ζάχαρη, Κουκκίδα, 2021