(Γυάρος – Μακρόνησος – Αϊ-Στράτης:
μόλις καταργήθηκε)
Γ.Σ., «Τα μπάνια του λαού»
Από την ποιητική συλλογή Γραφείον ενικού τουρισμού

Θυμάται του νόστου την ημέρα
με το μεταγωγικό απ’ τη Γυάρο.
Άλλη αίσθηση να τη χτυπά ο μπάτης.
Μπατίρισσα, του ντουνιά η καταραμένη,
πια δεν θα ’ταν.
Θα ’βαζε τώρα το ψάθινό της καπελάκι.
Από της εξορίας τα βράχια
στην άμμο τη χρυσή της επανένταξης
ένα πορθμείο δρόμος ή ένα αστικό.
Άλλος αέρας πλέον, αέρας Αλλαγής:
νιάτα ανήσυχα και γερατειά περήφανα
κι ανάταση, εθνική υπερηφάνεια,
Ολυμπιάδες, Γιούρο, Γιουροβίζιον,
γέφυρες –να διέρχεται η φλόγα–
κλειστοί αυτοκινητόδρομοι, μετρό.

Μέχρι αμαξάκι πήρε
για να μην εξαρτάται από το αστικό.
Μα να «μονά-ζυγά»,
να τη χαμένη πάλι στον δακτύλιο.
Κι εκεί εγκλωβισμένη
στη μνήμη της ξυπνάει πάλι η Γιούρα
δακτύλιος-συρματόπλεγμα.
Εκείνη, ωστόσο, ως Δημοκρατία,
έστω και μικροαστική,
δεν θα εγκλωβιζότανε ποτέ σε αδιέξοδα.
Ήξερε πώς τους δακτυλίους να υποσκάπτει,
γνώριζε πώς να κάνει ριφιφί,
πώς από κλέφτες πίσω να ξεκλέβει τη ζωή της,
διανοίγοντας τα υπόγεια τα τούνελ του μετρό.

Κείνα τα τούνελ που ανεβαίνοντας
σε βγάζουνε ξανά –καρικατούρα κόμικς–
μέσα απ’ το συρματόπλεγμα.

      Περίμετρος, Σμίλη, 2023