Οι λέξεις παλεύουν με τις γενικότητες.
Νοσταλγώ την Ανάσταση
Εκείνη την οδό όπου συνάντησα το πείσμα.
Ο χρόνος τρέχει,
Χάνονται άτομα στην κλεψύδρα.
Ρουφάω τη σκόνη και ξερνάω
Τις ετικέτες με τις τυπικές προσαρμογές.
Όλα γενικότητες,
Σταυροδρόμι συμπτώσεων ή μαγείας τεχνασμάτων;
Φοβάμαι μήπως δεν ξαναδώ εκείνο το κορίτσι να περπατάει πάνω στη
Θάλασσα και να μου φωνάζει, έλα, έλα, κι εσύ μπορείς.
Ξαφνικά βρέχει,
Βλέπω τους αγγέλους να χορεύουν και να τραγουδούν.
Φίλε μου, θα σε περάσουν για τρελό
Μην ξεχάσεις το σπαθί σου να κρατάς ή αν δεν έχεις σπαθί πάρε
Ένα τριαντάφυλλο.
Οι νύχτες είναι μοναχές
Γεμάτες μυστήριο και λατρεία,
Ο πόνος σε πολιορκεί.
Ξεβαμμένο πρόσωπο από μπογιές
Και μάσκες υποκρισίας μην κλαις, επειδή όλα τα ρήμαξαν οι
γενικότητες.
Εκείνο το σπίτι είναι ακόμα φωτεινό
Τα δέντρα αγκαλιάζουν τους περαστικούς
Οι τάφοι έχουν αρχίσει να μιλούν
Οι μελλοθάνατοι όμως δεν ακούν
Κυνηγούν τη σκιά τους ή εκείνη κυνηγάει εκείνους.
Πάμε μια βόλτα,
Θέλω να θάψω ένα φυλαχτό στην άμμο.
Ένα μυστικό πλανιέται χρόνια
Περιμένοντας να βρει σώμα για να κατοικήσει.
Νοσταλγώ την Ανάσταση, αλλά εσύ μιλάς
Σ’ άλλη γλώσσα.

    Φεγγάρια Ηδονής, Πνοή, 2017