Είσαι και κλαις

κάθε πρωί το ίδιο λάθος

να στρώσουμε το άσπρο λες

κι εννοείς το καθαρό

Ο διευθυντής κατεβαίνει τη σκάλα

ευθυτενής σαν την κυρία Μιχαηλίδου

ελέγχει τις αναπνοές

που ξέφυγαν απ’ τη στολή σου

ψίθυροι πνίγονται

στο γραφείο της προϊσταμένης

Ο διευθυντής τσουλάει το τροχήλατο

δίνει στη Φρόσω ένα δωράκι

έρχεται ο ασθενής

με το εργοστάσιο αρωματοποιίας

ο χρυσοχόος

η κυρία Μιχαηλίδου

Ο διευθυντής τσουλάει  

το παραμύθι κονταίνει

το κτίριο μεγαλώνει

δεν χτυπάς πια

τους αγκώνες στις γωνίες

Μην κλαις, Γεωργία

έχεις πεθάνει

      Στόμα, Κουκκίδα, 2021