έχω μια γραμμή που ανοίγει στο κάτω μέρος της κοιλιάς,
έχω μια γραμμή που ανοίγει κι έπειτα πάλι κλείνει.
λέει γυναίκα, μετά λέει παιδί.

το σώμα μου πηγαινοέρχεται στον άσπρο δρόμο. ένα χιόνι θαύμα.
θυμάμαι να μπαίνω στο αυτοκίνητο και να ελπίζω
πως είναι κάτι ν’ ανοίγω αυτή την πόρτα.
πως είναι κάτι η ζεστασιά αυτή
που αναπνέεις πάνω μου και μέσα μου,
αυτή η ζεστασιά που βγάζεις απ’ το στήθος σου
και που ζητάει να είμαι εδώ πολύ. δέκα λεπτά και πιο πολύ.

/αγάπη είναι ό,τι βάζει φωτιά στον εαυτό του
για να μην είσαι ποτέ ξανά το ίδιο/

ένας αέρας που ουρλιάζει

τώρα είμαι στη φωτογραφία. και δεν είναι τόσο αυτό που θυμάμαι
όσο αυτό που έφτιαξα μετά ότι θυμάμαι.
φαντάσματα γραμμών που ανοίγουν. κι ύστερα πάλι κλείνουν.
λένε γυναίκα, μετά λένε παιδί.
όταν όλο αυτό το ξαφνικό ήρθε σπίτι μας
ήμουν στο πίσω κάθισμα και σώθηκα
ενώ εσύ πεθαίνεις κάθε φορά που σε θυμάμαι.
λες, κοίτα είναι σκοτάδι
λέω, ναι, είναι κι αυτό ένα χρώμα.

      Συννεφοκυνηγητό, Μελάνι, 2023