Διάδρομοι χωρίς πόρτα.   

Μια μέρα γύρισα αργά απ’ το μπάνιο,
στρώνανε ήδη το τραπέζι. 
Αντί να πάω ν’ αλλάξω, πήρα τη γαβάθα απ’ την κουζίνα
για να βοηθήσω κι εγώ, και βγαίνοντας στην αυλή
όπου ήταν το μεγάλο τραπέζι κάτω απ’ τη μουριά
γλίστρησα στα νερά που είχαν στάξει απ’ το μαγιό μου. 
Η σαλάτα μοιράστηκε σ’ όλη την αυλή.
Είδα τον παππού να σηκώνεται αργά χωρίς να πει κάτι,
να με σηκώνει απ’ τις ντομάτες, τα κατσούνια και τα λάδια
και να μου αστράφτει ένα βροντερό χαστούκι
αντί να μου φιλήσει τον αγκώνα που γδάρθηκε. 
Ω Ζακ-Υβ, δείξε μας την κρυψώνα σου.

      Από την ανέκδοτη συλλογή Καλοκαίρι στα λόγια.
      Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό Ποιητική, τχ. 11, Ιούνιος 2013