Αργά το βράδυ δραπετεύουν

πηδούν στον κήπο απ’ το παράθυρο

και παίρνουν βιαστικά με ξυλοπάπουτσα

το δρόμο για το πατρικό τους

γίνονται δέντρα

πριν ξημερώσει με λυγμό

αφήνουν γεια στο δάσος κι επιστρέφουν

ξαναπαίρνουν τη θέση τους στο σπίτι

εσύ ξυπνάς ανυποψίαστος

μοσκοβολάει παντού πεύκο και θυμάρι

δε δίνεις σημασία

ντύνεσαι γρήγορα και τρέχεις στη δουλειά σου

τα έπιπλα τότε καταπίνουν λαίμαργα την αδιαφορία

και δίνονται με πάθος στο αρπάλι του Άσπρου Σάρακα

       Τρύγος αιμάτων, Σμίλη, 1991