Στην οδύσσεια που ζει ο ποιητής
γράφοντας το πιο μικρό ποίημα.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Άσπρη βαμβακιά.
Στα μαύρα η γυναίκα
που πίνει νερό.

*
Έφυγαν όλοι.
Τι μαραμένος κάμπος.
Τι μαύρα πουλιά.

*
Δύση του ήλιου.
Στον σκονισμένο αέρα
κέρατα ζώων.

*
Θυμήσου μόνο
τις μακρινές πεδιάδες
χαλαζόπληκτες.

*
Τυφλό τζιτζίκι –
Θυμωμένο μερμήγκι –
Αχνοί του Αυγούστου –

*
Ούτε τη μηλιά
ούτε την πορτοκαλιά.
Την άδεια λεύκα.

Ανοιχτός κάμπος.
Πανέρημος πλάτανος.
Πιο μόνος εγώ.

*
Άραχλη πόλη.
Την απλωσιά γυρεύει
του καλυβιού του.

*
Τι να θυμηθώ;
Δέντρα του φθινοπώρου
μες στην καρδιά μου.

*
Γη μουσκεμένη.
Ίχνος του λαγγεμένου
Σύννεφου. Πρωί.

*
Πέντε κουρούνες:
Δυο στον πεσμένο φράχτη
τρεις στο ψοφίμι.

*
Αχός του κάμπου
και της λοφοσειράς. Ποιον
ψέλνουν – ποιον θρηνούν;

     Το έρημο λυκόφως, Ευθύνη, 1992