Αγέραστη ρυτίδα κάτω απ’ τα μάτια είχες
ο δρόμος να κυλά δάκρυ
μην και χαθεί μες στον υπόνομο
βρε Κωνσταντίνα,
είχες και μιαν ελιά
για τ’ ακατάβλητο χαμόγελό σου
μοιάζοντας καρφί που το στερέωνε.
Είχες και μύτη διακριτά ογκώδη
των αρωμάτων θύλακας
τη μνήμη άνοιξης μπορούσε να κρατά.

Έσβησες και τη ρυτίδα
Ντίνα
έκοψες και την ελιά
και πλαστικά τη μύτη λέπτυνες
το πρόσωπό σου αντ-αλλάζοντας με τα πολυμερή.

Tο πέταξες,
δεν το γνωρίζω,
στην τάφρο με τα χιλιάδες πρόσωπα,
με χαραγμένο της απώλειας μορφασμό
και πια, δεν ξέρω πού ν’ αποθέσω τον έρωτά μου
κυρία Ντίνα
Ίνα στο χαλί
το κοραλί μονότονα
το πάντα καθαρό και στίλβον,
για να πατήσει άρβυλο ματωμένο
που μύριζε μπαρούτι
στην καπνισμένη μνήμη.
Η όψη σου το εκμαγείο των χειμώνων,
κι όσο τεμάχιζες,
συγγνώμη,
ομόρφαινες το πρόσωπό σου
ήθελαν να πω,
το όνομά σου τόσο μίκραινε
να μην ακούγεται
όπως λευκή μέσα στο κάτασπρο χαρτί
τελεία

(μετά το μωβ και πριν από το κόκκινο,
όσο αυθαίρετα ψηλώνεις μπόι, τόσο η θέα εξαλείφεται)

     Σπορά για μια Κυριακή, Εκάτη, 2017