Τον έρωτα χαράματα πότιζε

κάθε πρωί

προτού ολόσωμη απ’ τα όρη ξεπροβάλει η αυγή ντροπαλή

Με τρεχούμενο του δικτύου φθοριωμένο νερό

στάλα τη στάλα

να μην διψάσει να μην πνιγεί

τόσο όσο δηλαδή άντεχε

Για να μοσχοβολάει έλεγε

η εντός παιδικού σχεδίου που ζούσε

και επί τα αυτά περιοχή

Για να κουρνιάζει κανένα αποδημητικό ονόμαζε

φιλί ξεστρατισμένο

αυγή, ντροπή να μην προλάβουν

Ότι δεν ήταν πια κόρη

Μήτε ποτέ λυγερή

     Σε κλοιό σώματος, Εκδόσεις του Φοίνικα, 2016