Περπατώ μέσα σε δρόμους άγνωστους
καθώς χάνονται ο ένας μες στον άλλον
Οι ανάσες μας ακούγονται σαν μικρές κραυγές, ακούς;
Κοιτώ τα σώματά μας γυμνά
όμορφα καθώς λυγίζουν στο άγνωστο
Κλειστά τα μάτια μας όπως όταν γεννιόμασταν
Ο χρόνος σταματάει κι οι μέρες περνούν φλεγόμενες από μπροστά μας
Οι αναμνήσεις με ζεσταίνουν
Όχι όπως τα όνειρα
όχι
αλλά όπως ο χρόνος καθώς λειαίνει τις αποστάσεις
και γονιμοποιεί τη λησμονιά.

      Ροές, Ιωλκός, 2015