πείτε μου
αστείρευτα
χνώτα
χρυσαφένιων
εκπνοών
μήπως είναι
που αμάρτησα;
το οξυγόνο
της πλάσης
έγινε φεγγίτης
και ακαθόριστα
προβάλει
ένα ασύλληπτο
επίγειο θέαμα: 
οι παγετώνες
μαραζώνουν
οι φροντισμένες
αγέλες
των λευκών
ασμάτων
τήκονται
και έτσι
ραγδαία
ο φλοιός
του ψύχους
και τα μάρμαρα
της γέννησης
μετοικούν
ως πνεύμονες
σε ήλιο
ανεξερεύνητο
δίπλα
–ακριβώς–
από τον
καθήμενο
περιορισμό
του αγνώστου
και εμείς
–το ξέρετε
άλλωστε–
εκγυμναστήκαμε
παράλληλα 
για την
ψυχοσύνθεση
ενός τέλους

      Κρύπτες από δάφνη, Μωβ Σκίουρος, 2022