Στην εποχή τού κάτι σαν
Μπότες και πέτσινα μπουφάν
Φοράνε και κυκλοφορούν
Στην πόλη που περιπολούν
Σαν κλέφτες οι αστυνόμοι

Στους τοίχους ψίθυροι, κραυγές
Μαύροι λεκέδες και μπογιές
Με τον θυμό και την ντροπή
Πάνω στην κόκκινη γραμμή
Χορεύει κι η συγγνώμη

Και στ’ οχυρό των Αθηνών
Πάνω στις βίγλες των τειχών
Τη νύχτα ανάψανε φωτιές
Και ήταν πολιορκητές
Οι πολιορκημένοι

Στον νεκροθάλαμο μετρώ
Τραύμα του θώρακος τυφλό
Ύψιλον πάνω στο κορμί
Σαν του αιώνα την τομή
Ανοίγει και βαθαίνει

Στην εποχή τού κάτι σαν
Με σιδερένιο παραβάν
Κρύφτηκαν όλα. Μόνο εμείς
Μέχρι το τέλος εκκρεμείς
Φορώντας κουστουμάκι

Εδώ που οι δρόμοι είναι παλιοί
Αλλά η πόλη μάς καλεί
Για να εφευρεθεί ξανά
Μέσα από στάχτη και φωτιά
Τούτο το αλωνάκι

 Στα μέσα σύνορα, Πόλις, 2011