Τα δάκρυα στάζουν μολύβι
πέφτουν με κρότο στα γόνατα
κι όπως με κλαίει, του γελώ
κι όπως με ντύνει το μικρό κοστούμι
του χαϊδεύω το μέτωπο
αφήνω τον άνεμο να μας σηκώσει
πάνω από τον τόπο μαρτυρίου
την φωλιά του φιδιού
όπου το αίμα βάφει τις πέτρες
με ανάποδα χαμόγελα.

Τόσα πουλιά σε αυτούς τους δρόμους
κράτα μου την παλάμη σφιχτά
χωρίς το σχοινί στους καρπούς
τα σημάδια στο σώμα φωνάζουν τις νύχτες
ψήλωσα κι ακόμη να σβήσουν.

Κι η μάνα δεν θ’ αργήσει
το έγραψε στο δέρμα της
με τις βελόνες που κρύβει δίπλα στα χάπια.

     diastixo.gr,  2017