καλύτερο κλείσιμο

δεν έχει

είπε

και έσπασε τον καθρέφτη

είπε

πάρτε το χαμπάρι

πρόσωπο η νύχτα

δεν βρίσκει

αφήνω αυτό που

θα με αφήσει πρώτο

– μα δεν θα το καταλάβω –

περισσότερο αόρατο δεν έχει

είπε

με έναν γύπα στο δεξί

και το αριστερό να γνέθει

ακατονόμαστα

είπε

πάρτε το χαμπάρι

όσοι ήρθαν ήταν

για να φύγουν

έμεινε ο γύπας

ωστόσο στο χέρι

και το χέρι

ξεχάσατε θαρρώ

καθρέφτης έγινα

απτόν ομφάλιό σας

λώρο

στο πρόσωπό μου

η συντριβή

και

όλα τα φύλ(λ)α

του Αδάμ

είπε

πάρτε το χαμπάρι

σε ρυάκι κανένα βλέμμα

δεν θα πνιγεί

οικοδέσποινα μονάχη

δίχως κάποιον να καλέσω

ό,τι λείπει δεν λυπεί

είπε

και

οι ρίζες στον πάγκο

λέξεις νεκρές

ένα ποίημα λασπωμένο

δεν το πήρε χαμπάρι

πως βυθίστηκε το πρόσωπο

σε νέα συντριβή

– η ερώτηση –

η μητέρα μου;

μου ζητάτε να σας πω

ακούστε τότε

η μητέρα μου γεννήθηκε

μεγάλωσε

και

γέρασε

στο κάδρο του σαλονιού μας

δεν έδωσε

δεν πήρε

τίποτα

είπε

τίποτα

τώρα μ’ ακούνε μόνο στη σιωπή

είπε

και

μετά δεν είπε άλλο

      ό,τι ΛύΠει ΣΥΝΑΡΜΟΛΟΓείΤΑΙ, Σαιξπηρικόν, 2023