Ο B. είναι ποιητής και, υπακούοντας στις προτροπές και επι- 

νεύσεις των έμπειρων συναδέλφων του, κάθεται κάθε μέρα οχτώ 

το πρωί με δύο το μεσημέρι στο γραφείο του και περιμένει την 

έμπνευση να τον επισκεφθεί. Φροντίζει την ατμόσφαιρα και τη 

σκηνογραφία: υποφωτισμένο δωμάτιο, καφέδες και τσιγάρα. 

Ανοίγει βιβλία, κοιτάζει παλιές φωτογραφίες και αφιερώσεις 

φίλων και ερωμένων, ενημερώνεται για τα τρέχοντα θέματα, 

βάζει μουσική (προτιμά βινύλιο με παράσιτα χρόνου), θυμάται. 

Ούτε και σήμερα θα τον καταδεχθεί η ποιητική φλοξ (η φλοξ, 

της φλογός – να έκανε τουλάχιστον ένα χαϊκού με παρήχηση ή 

κάτι ομοιοκατάληκτο, που είναι και της μόδας). Τίποτα. θα ξα- 

ναγράψει λοιπόν κάτι για τη δυστοκία της ποιητικής έκφρασης, 

Θα μιλήσει για το ποιητικό του βίωμα. Αυτό κάνει άλλωστε εδώ 

και χρόνια. Ούτε που έχει σκεφτεί να βγει έξω να περπατήσει νύ- 

χτα στην έρημη Σταδίου ή έστω να ανοίξει το παράθυρο να μπει 

το φως ή η βροχή, ακόμα και από το περσινό φθινόπωρο. 

        Πεζή οχούμενη, Κίχλη, 2018