Τώρα που λιγοστεύουνε οι μέρες
θα πίνω τ’ απογεύματα μονούς ελληνικούς
στον “πιερότο” ή στο φλιτζάνι με τους χάρτες, τον “κολόμβο”
(πάντα μου άρεσε να δίνω ονόματα σ’ αυτά που αγαπώ)

Θα πιάνω ένα σκαμνάκι στο μπαλκόνι
και θα σκέφτομαι:
μια θάλασσα, μια αυλή, ένα φεγγάρι
και μιαν αιώρα.
Κοντά σ’ αυτά κι ένα βιβλίο.

Αυτό το έχω.
Ίσως γι’ αυτό και δεν φοβάμαι.
Στις μέρες που έρχονται και λιγοστεύουν
δεν έχω τίποτα να χάσω.
Εγώ την ίδια διαδρομή θα κάνω.
Απ’ το δωμάτιο στο μπαλκόνι.

Αντέχεται η διαδρομή αυτή
ακόμη και με σκόνες στον καθρέφτη
ακόμη και με χνούδια που χορεύουν
ακόμη και με τα μαλλιά να πέφτουν.

Αντέχεται η διαδρομή αυτή
ακόμη κι αν δεν θέλεις να την κάνεις.

      Η σιωπή σε δύο χώρους, Οροπέδιο, 2018