Τα βράδια όταν γυρνάω από τους
άσκοπους περιπάτους μου στην πόλη
βγάζω τα πέδιλα με τα ψηλά τακούνια
ξεσφίγγω τα λουριά
έρχομαι και σου δείχνω τις πληγές στα πόδια.
Σαν άλλος Ιησούς.
Τ’ αγγίζεις και με κοιτάς στα μάτια
σαν Θωμάς
που επιτέλους πείστηκες όχι ότι υπάρχω
μα για τ’ αντίθετο.
Τα φιλάς.
Έπειτα τρέχεις στη γλάστρα και μου κόβεις
ένα άνθος γιασεμιού.
Μαγδαληνή.
Φέρνεις το πρώτο άνθος στον επιτάφιό μου
δεν φεύγεις από δίπλα μου αν δεν με δεις να το μυρίζω.
Το φίλησα.
Το έκρυψα.
Το ξέχασα.

Όταν το βρήκα αποξηραμένο εκ φύσεως
στο φυτολόγιο της μνήμης
σε θυμήθηκα.
Άραγε, τι έγινε εκείνο που σκεφτόμουνα για σένα;
Ειπώθηκε; 
Ξεχάστηκε;
Ξεράθηκε;

Τι κρίμα που οι έρωτες διαλέγουν νυχτολούλουδα.

      Η σιωπή σε δύο χώρους, Οροπέδιο, 2018