ii.

έτσι, χωρίς να καταλάβει, του έπεσε,
όπως ξεχνιούνται τόσα και τόσα βήματα στο δρόμο,
κύματα με ρήτρα υπογράφοντας στον έμπορο,
κι ας μην συμφώνησαν για τους πνιγμένους.

Έτσι όπως πέσαν απ’ το χαρτί τα χρώματα,
–ένας θεός γιατί το κουβαλούσε–
φάνηκαν τρεις νεκροί προσχέδιο·
κι όλες γυναίκες: γιαγιά και γέννα του, και γη.

Κάποιος το πρόσεξε, και «πάρ’ το, σου ’πεσε».
Κοιτά, πως κείτονταν, εκεί που στέγνωσαν
αγνώριστες –βαριές σκιές– οι τρεις, και το σηκώνει.
Ξέφτισε, κι ό,τι πεθαίνει πιο βαρύ. Του έμεινε
τώρα μία φωτιά για να σκαλίζει

«Δεν βάφουνε με στάχτη αυτές, δεν ζωντανεύουν».

(μία σκουριασμένη πινακίδα)

αυτός
στις τσέπες χώμα, μισός ήλιος

      Παρασημαντική, Θράκα, 2018, Ενύπνιο, 2021