Αδιάλειπτη κραυγή του κόσμου

λείπεις απ’ τη μεγάλη ρωγμή της γης

Μια τέτοιαν ώρα σφίγγεις τα δόντια 

πάνω απ’ την ανατριχιαστική βελούδινη γεύση ενός βερίκοκου

— μαντεύω

ενώ απ’ τη ρωγμή αναδύονται διαρκώς αναμνήσεις σου:

χάρτινα βαρκάκια με φτερά πεταλούδας

μπουκάλια γεμάτα νερό να κολυμπούν σε θάλασσες από μηνύματα

μολύβια κίτρινα που κρέμονται από δέντρα καταπράσινα

με κορμούς παράθυρα και φύλλα

από φούσκες εφήμερες

Εγώ εμπνεύστηκα από σένα όταν έφυγες

γιατί συχνά, όσο μεγάλωνα

μ’ επισκέπτονταν τα όνειρά σου

Μ’ αυτή η ρωγμή ακόμα σε ζητάει

Φαντάζομαι πως τίποτα δεν θα σε πείσει να επιστρέψεις

γιατί ούτε συ δεν θυμάσαι το δρόμο

Κι ούτε γνωρίζω τι είδους απόκοσμη σύνθεση ήσαστε μαζί οι δυο σας

μα από τότε που ξέφυγες απ’ τα έγκατα

σα ν’ άνοιξαν μικρές, αναδίνουσες ρωγμές παντού στη γη

Διαρροές ονείρων

      Πράσινο πάτωμα, 2023