- 2017
Σ’ ακούω-
Ναι, είσαι.
Ένα λεπτό δέρμα απλώνεται πάνω στη γλώσσα μου.
Τη χαϊδεύει.
Ένα λεπτό δέρμα χαϊδεύει τη γλώσσα μου.
Τα χέρια μου ηχούν γεμάτα καρπούς.
Γεμάτα εγκατάλειψη.
Ό,τι πρόκειται να συμβεί στην ιστορία
συμβαίνει τώρα μέσα στα χέρια μου.
Φυσάς τη μέρα μου.
Την ξαφνιάζεις.
Η μυρωδιά σου αναστάτωσε τη μέρα μου.
Στροβιλίζεται.
Πέφτει.
Η μέρα μου στροβιλίζεται και πέφτει μέσα στη μέρα σου.
Η καρδιά μου
ένα ζεστό πειθήνιο στόμα
που το αρωματισμένο χάδι της καρδιάς σου
έχει καταδικάσει να επιζεί
ορθάνοιχτο
τραυλό
χωρίς χείλη.
Η Επίμονη Αφήγηση, Πατάκης, 2017