Είναι θαρρώ η μνήμη
που παίρνει κάθε μέρα πηλό
και πλάθει μ’ αυτόν τη ζωή μου
τον απλώνει έπειτα σταυρωτά στον τροχό
και με μανία τα πλευρά του κεντάει

Η επιθυμία τού δίνει ύστερα να πιει
—διψά, δεν διψά— χολή με ξύδι

Μα κάθε βράδυ
τα όνειρα
βάζουν στις πληγές
μπόλικο ιώδιο
ώσπου στο τέλος
να μην ξεχωρίζει πια μορφή:

Μισός πληγή, μισός ιώδιο ο πηλός
για πέταμα πάντα να μοιάζει

      ΣΚΠ, Ενάντια, 2024