αγάπησα έναν άντρα που πεθαίνει 

το τριχωτό της κεφαλής πουλιά και φύκια 

ήβη έντρομη αγριωπή φυλή 

πόδια στην έξοδο και χέρια στο κανάλι 

το πιο σκοτεινό για μιας πόλης λιμάνι 

που δεν είχε όνομα 

έναν άντρα κόσμιο 

λογοδίωκτο άλογο που ορμούσε 

να λύσει το αίνιγμα μέσα από μένα

έναν άντρα αιωρούμενο 

άκρες χειλιών αμφίθυμα 

στο πάνω και το κάτω 

έναν άντρα χριστό 

με νεράκι ζεστό να του πλένω τα πόδια 

ενώ εκείνος έβγαζε από τα δίχτυα μαλλιά μου

ασημένια ψάρια 

που έκρυβαν μέσα στη ραχοκοκαλιά τους  

πείσμα αιωνιότητας

έναν άντρα από σκόνη 

που έπαιρνε σχήματα 

που αγκάλιαζε σκόνη

έναν άντρα σπίτι 

καταιγίδα οξύτατης μορφής  

απ΄ τη σκεπή

μας χαιρετούσαν πλοία 

η αρκτική 

απαρηγόρητοι 

- έχουν

χιλιάδες λέξεις για το χιόνι ξέρεις 

      Χωρίς εαυτό, Έρμα, 2022