"'Once upon a time
and a very good time it was'
Τι υπέροχος κι αστείος τρόπος
ν' αρχίσεις ένα μυθιστόρημα!"

Συμφωνώ γλυκιά μου,
εξάλλου Τζόυς είναι αυτός.
"Αστείος" όμως μόνο για σένα
που επιμένεις να βλέπεις τη ζωή σαν συναρπαστικό παραμύθι -
συναρπαστικά παραμύθια πιο σωστά,
που εκτυλίσσονται ταυτόχρονα
ώστε μόλις βαρεθείς το πρώτο
(θ' αντέξεις να ολοκληρώσεις δύο κεφάλαια;)
ν' αρχίσεις να πρωταγωνιστείς στο επόμενο.
Αλλά η Αλίκη μεγάλωσε πια,
δεν πέφτει σε πηγάδια,
και η Ωραία Κοιμωμένη
σταμάτησε να παίρνει hipnosedon,
και η Άριελ πέταξε την φανταχτερή ουρά της
κι άνοιξε ski-school στον Πόρο.
Επομένως μήπως θα έπρεπε
ν' αναλογιστείς -
σήμερα που 'χουμε και πανσέληνο
τις επόμενες κινήσεις σου;
Το κυπαρίσσι στον κήπο του γείτονα
μπορεί να σου κρύβει τη θέα της θάλασσας,
αλλά κανείς δεν σ' εμποδίζει
τώρα που μιλάμε
να πετάξεις το βιβλίο που κρατάς στα χέρια
(σε είδα να χασμουριέσαι πριν 1')
και να τρέξεις να βουτήξεις στα παγωμένα της νερά.
Αυτό δεν είναι ο έρωτας;
Να γίνεις ένα με ό,τι ποθείς;
Να χαθείς μέσα του;
Να μάθεις επιτέλους μια νέα γλώσσα
και να ξεχάσεις για λίγο
ότι το ρήμα πλήττω
γράφεται με δύο "τ";

"Να φορέσω το μπλε
ή το μαύρο μαγιό;"

     Αυτοπροσωπογραφία του λευκού, Πατάκης, 2018