Καθόμουν στο σαλόνι όλο ράμματα
σιγά σιγά η αγάπη έκλεινε
πριόνιζα και το τελευταίο κλαδί που εξείχε
Ανώφελα όλα αυτά είπε ο ίσκιος
και πέταξε λίγο πάνω από τα έπιπλα
Ύστερα βύθισε με μια μόνο βολή
ένα πλοίο τρικάταρτο
δώρο μιας αγάπης μου παλιάς
Εγώ σώπαινα
μαθημένος σε πιο άγριες ναυμαχίες
άνοιξε το ντουλάπι του μπουφέ
κοίτα είπε
ξαναγεννιόταν ο Χριστός
εκεί που η μανούλα μου είχε ρούχα
Με είδε να μικραίνω υψώθηκε με μουγκανητά
του ' ριξα και το τελευταίο του μαχαίρι
το απέφυγε
ή μάλλον τον απέφυγε
-τέτοια αποστροφή-
ποιος είσαι λέω
έβγαλε απ' το μάτι του κάτι σα ρύγχος ξιφία
κατάλαβα ήθελε ν' αφιερώσω
την υπόλοιπη ζωή μου στις τριανταφυλλιές
και σκέπασα το δωμάτιο με μια σκόνη
που έκανε τα έπιπλα ν' αλλάξουν από χαρά

     Με φώτα ερήμου, Γαβριηλίδης, 2002 (β' 'εκδ.)