Δίπλα στον φούρνο

(κοντά στο πουθενά)

Δυόμισι η ώρα, τα βλέφαρα

ακούμπησαν.

Άφησες στον νεροχύτη τη

βρύση να στάζει.

Αύριο, Τετάρτη, τρεις η ώρα

την πέτυχες αναίσθητη στο

πάτωμα. Λικνίστηκε στα

χέρια σου, 20 χρόνια πριν.

Μεθαύριο, Τετάρτη πάλι, τέσσερις

η ώρα.

Αναπάντεχα σκυμμένη σε

βοήθησε, εσύ γελούσες

ενώ ένα κοριτσάκι βάδιζε προς

το σπίτι.

Την ίδια μέρα, μέσα

πάνω από το τρίτο πάτωμα

μπλέχτηκες να συμφωνείς

σε παρωδίες του

προηγούμενου χειμώνα.

Πέντε η ώρα,

οι γυναίκες του γαλατά σχολάνε,

καταφθάνουν στην άκρη της

θαμπάδας σου, τις ένιωσες.

Σου χτύπησαν να κατέβεις στο

ισόγειο.

Κάτω, τα πλακάκια τρίγωνα,

άσπρα,

τα κίτρινα σου είπαν να τα

μαζέψεις. Τα σπασμένα τα μαστόρεψαν.

[Βαθιές οι ριπές του αέρα

γευμάτιζαν στο πάνω πάτωμα]

Ο θυρωρός φώναξε πάλι στο

τρίτο πάτωμα.

Έστρωσε τα πανιά από τις

κουρτίνες, έκλεισε τις βρύσες.

Βιάστηκες να δεις τις μύτες από

τα παπούτσια σου.

Ισόγειο απ’ έξω, σκυφτός

τα ρούχα σου τα φόραγες,

μα κάθισες εκεί που δεν φυσάει.

      Ενθύμιον αυταπάτης, Σμίλη, 2021