Είμαστε μονάχοι στο χάλυβα

και μονάχοι στα σφυρίγματα του Όφεος

που η γυαλάδα του φοβίζει τα πουλιά.

Νίκος Καρούζος, "Ακόμη ο λυρισμός"

Πλήττω τα νέφη

εξισορροπώ τις αναθεω-

ρήσεις και τυγχάνει να

παράγω ομόηχα ή

ομοούσιες νερο-

καταλήξεις.

Ο ποιητής συνηθίζει να ξεναγεί τα

άστρα,

πρόβατα,

υψίπεδα,

οροπέδια, στριμωχτά

αλογάκια και τα

βατράχια ενίοτε. Τις λίγες

ώρες ξεσπιτώνει τους

κοντινούς γλάρους

–να του τραγουδάνε–

o sole mio love you.

Σε αντιστοιχίες αυτών

εξαφανίζεται –

δεν συζεί, μόνο αλλόθρησκες

μάταιες βοσκοπούλες σκόπιμα

φωτίζει.

Οικονομικές ενισχύσεις ποτέ

δεν ζητάει.

Ήρωες τους αδιάφορους πονεί

να κάμει.

Κι εσείς τώρα, εσείς,

τη νεροβράζουσα εποχή

στοιβάζετε

σπαθιά,

κλωστήρια, ευερέθιστες

επιδερμίδες,

επιδαπέδια τασάκια,

δημοφιλείς τηλεοράσεις

στις εξοχές σας, χωρίς

τα σινιάλα να

περιμένετε.

Κραυγή [σσσσσ…]

τι;

Σιωπή παρακαλώ,

δεν είστε μόνοι·

ακολουθήστε τον ποιητή

σας

προτού κοιμηθεί.

      Ενθύμιον αυταπάτης, Σμίλη, 2021