Σαντορίνη

Ενθύμιον αυταπάτης
2021

Απελπισμένη να ’σαι, έφυγα για τον Σκάρο.

Τις ακαθαρσίες σου να μαζέψω, στον καθρέφτη

να διαβώ.

Μα πού βρίσκεσαι;

Στου χάρου τα μάτια τα γαλανά

Συγκίνηση με πιάνει, σε ρωτώ

Στα χέρια σου δεν βρήκα την όψη μου τη χνουδωτή

– με ξύρισες.

 

Γλυκαίνει η καρδιά,

ανοίγουν οι χορδές,

βλασταίνει ο νους,

ηρεμεί το φως,

αγναντεύει η ψυχή.

 

Ψηλή θολή,

φαίνεται μαβιά

στεγνή δεν σε κρατά.

 

Την έχασες την κορυφή

 

Μαζεύονται τα χιόνια, αναπνέει η καρδιά

(ξανά στις κοπριές)

 

Τελικά δεν σε ξανάδαμε

 

Γύρισα από το

άι στο διάολο.

Πώς να γράψεις κάτι τόσο

αιχμηρό.

Πόσες λέξεις μακριά μου

είσαι;

 

ά

ι

σ τ ο

δ ι ά ο λ ο

 

Μαμά, πόσο ακόμη θα

τριγυρνάς ανορθόδοξα

γύρω μου;

 

 

      Ενθύμιον αυταπάτης, Σμίλη, 2021

Περισσότερα από τον/την Τσότσου Ερμοφίλη

Με την ευγενική υποστήριξη:
ΙΔΡΥΜΑ ΙΩΑΝΝΟΥ Φ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

©2015-2024 poets.gr |

Επιμέλεια: Μάνια Μεζίτη

poets.gr

Χρονολογικά

Αλφαβητικά