- 2021
Απελπισμένη να ’σαι, έφυγα για τον Σκάρο.
Τις ακαθαρσίες σου να μαζέψω, στον καθρέφτη
να διαβώ.
Μα πού βρίσκεσαι;
Στου χάρου τα μάτια τα γαλανά
Συγκίνηση με πιάνει, σε ρωτώ
Στα χέρια σου δεν βρήκα την όψη μου τη χνουδωτή
– με ξύρισες.
Γλυκαίνει η καρδιά,
ανοίγουν οι χορδές,
βλασταίνει ο νους,
ηρεμεί το φως,
αγναντεύει η ψυχή.
Ψηλή θολή,
φαίνεται μαβιά
στεγνή δεν σε κρατά.
Την έχασες την κορυφή
Μαζεύονται τα χιόνια, αναπνέει η καρδιά
(ξανά στις κοπριές)
Τελικά δεν σε ξανάδαμε
Γύρισα από το
άι στο διάολο.
Πώς να γράψεις κάτι τόσο
αιχμηρό.
Πόσες λέξεις μακριά μου
είσαι;
ά
ι
σ τ ο
δ ι ά ο λ ο
Μαμά, πόσο ακόμη θα
τριγυρνάς ανορθόδοξα
γύρω μου;
Ενθύμιον αυταπάτης, Σμίλη, 2021
Περισσότερα από τον/την Τσότσου Ερμοφίλη
-
Ενθύμιον αυταπάτης