Πότε ρίζωσε το τριαντάφυλλο πάνω απ’ τ’ αυτί σου;
Θα γεννήθηκες μ’ αυτό.
Μπορεί και να ’ναι στίγμα που φέρουν διανοούμενες γυναίκες.
Ήταν κισσός,
που αναρριχάται να πνίξει το μυαλό σου.

Πάλεψες να τον ξεριζώσεις.
Παλέψανε κι άλλοι μαζί σου.

Δεν τη δίνουμε, είπαν αρχικά.
Κι αργότερα είπαν: ας φύγει με αξιοπρέπεια.

Αποσύρθηκες στη σιωπή.
Ακουμπισμένο το βλέμμα στον τοίχο.
Έδιωξες τους πάντες από κοντά σου
με μια δύναμη θέλησης
που έκανε τη μορφή σου στο κρεβάτι να φωσφορίζει.

Και όταν, σε μια τόση δα μικρή ρωγμή του χρόνου,
αποφάσισες ότι η στιγμή ήταν κατάλληλη,
έφυγες.

Με τις φλέβες γεμισμένες με σιλικόνη
κοιμάσαι έναν ύπνο μοναχικό,
σε τόπο απρόσιτο γι’ αυτούς που είχες συνδέσει τη ζωή σου,
μακριά απ’ τους τόπους που είχες διαλέξει να ζήσεις.

Μένεις εκεί.
Ριζωμένη
σ’ έναν μικρό δύσβατο τόπο.
Εικονοστάσι να προσκυνάει αυτή που σ’ έπλασε με πηλό
και στοργικά δεν σ’ άφησε να ξαναγίνεις χώμα.

Βαλσαμωμένη
με τις φλέβες γεμισμένες με σιλικόνη.
Μοναχικό προσκυνητάρι
της μοναχικής δημιουργού σου
σ’ έναν ξεχασμένο τόπο.

      Dromalí, η βαλίτσα, 2024