Ανάμεσα απ’ τους κορμούς των δέντρων
ανατέλλει το φεγγάρι
μεγάλο και διάφανο.
Κάθε κόκκος άμμου διακρίνεται στην επιφάνειά του.

Να κάνω δώρο το φεγγάρι στην αδερφή μου.

Στο ξανακοίταγμα, το φεγγάρι πετρωμένο,
ένα κομμάτι γης στο σχήμα μιας σπηλιάς.
Αντίκρυ η αδελφή μου ντυμένη ένα μακρύ φόρεμα
σκεφτική και μελαγχολική, βυθισμένη στο γράψιμο.

Να φύγω μακριά απ’ το πετρωμένο φεγγάρι.

Το δρόμο μου κόβει ένα πλήθος
συνοδεία σε παιδική κηδεία.
Τυχαίος θάνατος, λένε, ο θάνατος του παιδιού.
Με το φέρετρο στα χέρια
γύρω-γύρω-όλοι και τυφλόμυγα.

Στο σπίτι η μάνα μου ράβει ένα παιδικό φόρεμα
και ο επισκέπτης περιμένει να κεραστεί.

Να μαζέψω γιασεμιά να του προσφέρω τσάι.

Στα χέρια μου απομένουν χαρτιά και πλαστικά.
Ούτε γιασεμιά, ούτε το φεγγάρι.
Η νύχτα βυθίστηκε στη μέρα,
αντάλλαξαν το φως και τις σκιές τους.
Ο τυχαίος θάνατος βαφτίστηκε στη ζωή.
Έτσι όπως γίνεται πάντα.

      Dromalí, η βαλίτσα, 2024