Όλα άρχισαν να ησυχάζουν πάλι.
Οι μέρες κοιμόντουσαν χορτασμένες.
Περνούσε ο χρόνος
με τσακισμένα φτερά οδοιπόρων.
Νύχτες κρεμασμένες από επώνυμα,
σκέπαζαν τα λόγια που ήταν έτοιμα να ειπωθούν.
σεντόνια στο χρώμα του πένθους
θρηνούσαν σώματα που ήταν έτοιμα
ν’ ανοίξουν τα φερμουάρ των υποσχέσεων.

Καινούργιες ρυτίδες άνθιζαν στο μέτωπο της μέρας.
Περνούσε ο χρόνος
βηματίζοντας σε πεζοδρόμια ασφαλή
δίπλα σε γυάλινες βιτρίνες
κι ανθρώπινα μοτίβα.

     Αναπαράσταση, Πικραμένος, 2019