στην Τζένη Μαστοράκη
                           αφού κανείς δεν σταυρώνει πια το μαξιλάρι της

Εκείνη
κατέβηκε σκάλες και σκάλες
μέχρι τα βάθη μου
οπότε άναψα λευκό κερί
να βλέπει που πατά
τα τυχερά του ύπνου μου
και τ' άλλα με τ' άρρωστα κλαδιά
που κατευθύνουν τις κινήσεις μου
κι έτσι δεν ξέρω τι γυρεύω στον γκρεμό
δεν ξέρω καν πού πάει αυτό το ποίημα
αν θα τελειώσει εδώ αξιοπρεπώς
ή αν θ' αρχίσει να ξερνάει αίματα
μετανιωμένα αργύρια
ώσπου να γίνουν όλα άπατα
και συνεπώς

                  δικά της

  Ισόπαλο τραύμα, Κέδρος, 2009