τίποτα τίποτα
ομίχλη αδιαπέραστη
στάχτες φωτιά
αβυσσαλέο βάθος
και υπάρχει ακόμα
αυτή η ανθρώπινη ιτιά
στα δάση του μυαλού
ανάμεσα τιφώνες
νιώθωντας ελαφρά
το πέταγμα του χρόνου
στις ρίζες της
την αχρηστία των ματιών
να διαπερνά σκοτάδια

είμαι ελεύθερη λέει
δεν συνεχίζω να ζω
έτσι είναι φίλε μου
άλλωστε
τα άλογα όταν πληγωθούν
τα σκοτώνουν
κι εκείνη είχε πάντα
κάποιο μικρό ελάττωμα
στο αριστερό της πέλμα

θυμάσαι;

      Διαμελίζομαι, Βασδέκης, 1983