Άρχισε  απ’  την  καθαρότητα  του  σώματος∙

απ’  έξω  προς  τα  μέσα,

ως  χρυσαλλίς  να  εργάζεται

την  θαυμαστή  του   μεταμόρφωση∙

Έρραψε  εσθήτα  ολόσωμον  λευκή

-κατά  την  μόδα  των  Εσσαίων-

από  αγνό  ακατέργαστο  λινό,

όχι  άλλη  ύλη  ζωική

που  αναδίδει  αίματος  αποφορά

και  πάθη  γενετήσια∙

Λούζονταν  καθημερινώς

δια  επτά  εμβαπτίσεων

στις   όχθες  παρακείμενου  χειμάρρου∙

Στραμμένος  προς  ανατολάς,

επέστρεφε  πισωπατών,

τα  νώτα  του  μη  στρέψει  ασεβώς

προς  την  πηγή  του  αέναου  φωτός∙

Νήστευε  κατά  Πυθαγόραν

και  κατά  τους  Πατέρες  της  Ερήμου,

ταυτοχρόνως∙

Κατά  τις  παραινέσεις  Ινδού  σεβάσμιου  ασκητή,

λιγόστεψε,  στο  τέλος,  το  νερό.

Λιμοκτονών  ένεκα  χάριτος,

αξιώθηκε  θεάσεις  φοβερές,

ακτίστων  όντων, και  αποκλειστικές  συνομιλίες∙

Κι   ενώ,  μια  μέρα,

συγκινημένος  ακροάτο

των  ουράνιων  σφαιρών  την  μελωδία,

λιπόθυμος  ευρέθη  στο  κατώφλι

φτηνού  λαικού  οινομαγειρείου

-λίγο  πριν  ολόσωμος  ανέλθει στων  Ηλυσίων  την  αιώνια  δόξα-,

τον  τράβηξε  απ’  τη  μύτη

πάλι  κάτω,

χυδαία  οσμή  τηγανητής  μαρίδας.

      Εισαγωγή στις πονηρίες της χαράς, Οιωνός, 2011